تمام آنچه که باید از پرداخت قطعات سه‌بعدی بدانید [FDM 3D Print Post-Processing]

“پرداخت یا (post-processing)” فرآیندی است که طی آن قطعات پرینت سه‌بعدی شده بوسیله‌ی یک سری ابزارها یا مواد طوری پردازش می‌شوند که هم در نتیجه‌ی کار بهبودی حاصل شود و هم سبب افزایش استحکام و قدرت محصول گردد.

در واقع فرایند ساخت افزایشی، لزوما پس از ساخت قطعه توسط چاپگر سه‌بعدی متوقف نمی‌شود و بسته به تکنولوژی بکار رفته در آن، لازم است تحت مراحل پرداخت نسبت طولانی قرار گیرد. به طور کلی فرآیند پرداخت قطعات پرینت سه‌بعدی شده، در زیبایی بصری، افزایش کارایی، استحکام، مقاومت و صاف و صیقلی شدن سطح قطعه نقش بسزایی ایفا می‌کند.

 

 

از آنجایی که پرینت سه‌بعدی به صورت لایه لایه انجام می‌شود، محصول تولیدی در نهایت بافتی بریده بریده خواهد داشت که در وضوح پایین چاپ آشکار است. علاوه‌ بر این ساپورت‌های بکار رفته در ساختار قطعه ممکن است در نقطه‌ی تماس دارای نواقص جزئی باشد. از این رو راهنمای زیر جهت تکمیل قطعه‌ی نهایی، حذف ساپورت و معرفی روش‌های پرداخت برای دستیابی به نتایج بهتر و با کیفیت‌تر ارائه شده است.

در این مقاله به ۲۲ راهکار پرداخت برای پرینت سه‌بعدی اشاره شده است. قبل از اینکه انواع آن را بررسی کنیم لازم است بدانیم که این فرآیند به ۳ شیوه‌ی کاهشی، افزایشی و تغییر خواص ماده صورت می‌گیرد.

 

پرداخت کاهشی و انواع روش‌‌های آن

متداول‌ترین دسته‌ی پرداخت، پرداخت از نوع کاهشی است که طی آن به منظور یکنواختی و صافی قطعه، عمل حذف از سطح آن صورت می‌گیرد.

 

Support removal| حذف ساپورت

یکی از اصلی‌ترین روش‌‌های پرداخت، حذف ساپورت است. در حالت کلی حذف ساپورت به تلاش زیادی نیاز ندارد مگر اینکه شی مورد نظر گوشه و انحنای سخت داشته باشد. ساپورت‌ها به دو دسته‌ی محلول و نامحلول تقسیم می‌شوند. ساپورت‌‌های نامحلول از همان ماده‌ی اصلی چاپ ساخته شده‌اند. چاپگرهای FDM که تنها یک اکسترودر دارند از این نوع ساپورت استفاده می‌کنند زیرا قطعه‌ی مورد نظر و ساپورت با یک فیلامنت چاپ می‌شوند. حذف ساپورت‌‌های نامحلول به صورت دستی و ضربه زدن با انگشت یا بریدن با انبردست صورت می‌گیرد.

اما اگر پرینتر سه‌بعدی شما از نوع FDM با اکسترودری دوگانه است می‌توانید از ساپورت‌‌های محلول استفاده کنید. برخلاف ساپورت‌های نامحلول، انواع محلول را می‌توان به راحتی با خیساندن قطعه در آب یا محلول دیگری حذف کرد طوری که هیچ ردی از آن باقی نماند. دو مورد از رایج‌ترین مواد برای ساپورت‌‌های محلول HIPS و PVA هستند. HIPS با ABS استفاده می‌شود و در D-limonene حل می‌شود در حالیکه PVA با PLA متناسب است و قابلیت حل شدن در آب را داراست.

 

 

 

 

 

نقاط قوت

+ انجام آن نسبتا آسان است.

+ به تجهیزات زیادی نیاز ندارد.

+ ساپورت‌های محلول انعطاف‌پذیری طراحی بیشتری دارند.

نقاط ضعف

ـ حتی اگر به دقت برداشته شوند ساپورت‌ها ممکن است اثراتی از خود به جای بگذارند.

ـ وجود ساپورت به لحاظ ساختاری لازم است اما ظاهر یا ویژگی‌‌های یک قطعه را بهبود نمی‌بخشند.

 

Tumbling| غلت زدن

در این روش محفظه‌ای وجود دارد که حاوی مواد روان‌کننده و ساینده است که یک قطعه پرینت سه‌بعدی برای مدت زمان مشخصی در محفظه ساینده قرارمی‌گیرد و بوسیله‌ی سنگ‌های خاصی که در حال غلتیدن هستند قطعه مورد نظر ساییده می‌شود.

 

 

نقاط قوت

+ امکان پردازش به طور همزمان برای چند قطعه امکان‌پذیر است.

+ اگر به درستی انجام شود در تولید روکش‌های یکنواخت بسیار موثر است.

نقاط ضعف

ـ برای انجام آن به تخصص و مهارت بالایی نیاز است.

ـ اشکال پیچیده ممکن است تا حدودی جزئیات را از دست بدهند.

 

Sand blasting| انفجار با مواد ساینده

در این حالت مواد ساینده بر روی قطعات چاپ شده با فشار بالا منفجر می‌شوند. برای قطعات بزرگ این کار در محیط‌های باز و برای قطعات کوچک در محفظه‌های بسته صورت می‌گیرد. طیف وسیعی از سنگریزه‌ها در دسترس است که انتخاب آنها بر اساس هندسه قطعه مورد استفاده صورت می‌گیرد. ماده‌ای که اغلب به عنوان ماده‌ی ساینده انتخاب می‌شود ماسه است. 

 

 

نقاط قوت

+ امکان استفاده‌ی مجدد از سنگ‌ریزه‌ها وجود دارد.

نقاط ضعف

ـ برای هندسه‌‌های پیچیده و دارای حفره روش مناسبی نیست.

ـ فرایندی زمانبر است.

ـ امکان پرداخت همزمان برای چند قطعه وجود ندارد.

 

Milling| فرزکاری

فرزکاری، معکوس چاپ سه‌بعدی است. در این روش از یک مته که در ۳ محور حرکت می‌کند، برای حکاکی هندسه‌ها استفاده می‌شود. فرزکاری روش بسیار دقیقی است اما توانایی تولید هندسه‌های بسیار پیچیده را ندارد ضمن اینکه مواد زائد زیادی تولید می‌کند. دقیقا برعکس پرینت سه‌بعدی که آنچنان دقیق نیست اما توانایی تولید هندسه‌‌های بسیار پیچیده را داراست. فرزکاری برای کل سطح یک ماده‌ی پرینت شده مقرون به صرفه نیست و ممکن است کالیبره کردن ابزار فرز در حین چاپ دشوار باشد. این دو روش اگر چه با هم در تضاد هستند ولی در مواقعی با هم مورد استفاده قرار می‌گیرند.

 

 

نقاط قوت

+ پرداخت با دقت بالا انجام می‌شود.

نقاط ضعف

ـ از نظر اقتصادی مقرون به صرفه نیست.

ـ برای تولید هندسه‌های پیچیده دشوار است.

 

Chemical Dipping| غوطه‌وری شیمیایی

غوطه‌وری شیمیایی در یک حمام شیمیایی حاوی موادی از جمله دی کلرومتان یا هیدروکسید سدیم انجام می‌شود. این روش لازم است تحت نظر متخصص و در تاسیسات دارای ایمنی لازم انجام شود. 

 

 

نقاط قوت

+ از آنجا که کل قطعه به یکباره تیمار می‌شود برای هندسه‌های پیچیده بسیار مناسب است.

نقط ضعف

ـ انجام آن به تخصص و مهارت بالایی نیاز دارد.

 

Sanding| سنباده زدن

رایج‌ترین شکل پرداخت پس از حذف ساپورت، سنباده است. در حالت کلی قطعه‌ی پرینت سه‌بعدی شده دارای سطوح زبر و خشن است که سنباده زدن بهترین راه برای صاف کردن آنهاست. همچنین حباب یا لک‌های موجود روی قطعه با این روش پرداخت به راحتی رفع می‌شود. جهت پرداخت با این روش از سنباده‌ ضعیف‌تر شروع کرده و پس از چند مرحله انواع قوی‌تر آن را بکار ببرید. بهتر است از سنباده‌ی مرطوب با حرکت دورانی استفاده شود. رطوبت، گرمای ناشی از اصطکاک بین سنباده و قطعه را به حداقل رسانده و از ظرافت قطعه‌ی چاپ شده به ويژه رشته‌های حساس به حرارت حفاظت می‌کند. این امر در خصوص قطعاتی که با FDM ساخته می‌شوند و لایه‌ها به راحتی قابل مشاهده‌اند بسیار مهم است زیرا سنباده کشیدن موازی یا عمودی قطعات، ظاهر قطعه را خراب می‌کند.

 

 

 

 

 

نقاط قوت

+ به خوبی سطح را صاف می‌کند.

+ تمام مواد ساخته شده با FDM را می‌توان سنباده کشید.

نقاط ضعف

ـ فرایندی زمانبر است.

ـ برای قطعات دارای جزئیات دشوار است.

ـ دقت ابعادی را به شدت تحت تاثیر قرار می‌دهد.

 

Polishing| جلا دادن

دستیابی به صاف‌ترین سطح ممکن با این روش امکان‌پذیر است. برای صیقلی کردن قطعات پرینت سه‌بعدی شده می‌توان از پولیش‌های پلاستیکی و میکروفیبر استفاده کرد. دستگاههایی مانند Dremel برای این منظور وجود دارند که هرچند به لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه نیستند اما اجرای فرآیند را آسان‌تر می‌کنند. لازم به ذکر است که قبل از انجام پولیش، باید قطعه را شستشو نموده و اطمینان حاصل کرد از اینکه ذره‌ای باقی نمانده است.

 

 

نقاط قوت

+ ایجاد سطح کاملا صاف و آیینه‌ای

+نسبتا ارزان است (در صورتی که از Dremel استفاده نشود).

نقاط ضعف

ـ دقت ابعادی را به خطر می‌اندازد.

ـ نیاز به دانشی در حد متوسط دارد.

 

پرداخت افزایشی و انواع روش‌های آن

در این سطح از پرداخت مواد اضافی را مستقیما روی قطعات چاپ شده قرار می‌‌دهند که برای صاف کردن قطعات، افزایش استحکام و سایر خواص مکانیکی بسیار کارآمد است.

 

Filling| پر کردن

یک روش پرداخت سطحی‌ست که از چسب ضخیم، خمیر یا اسپری و در برخی موارد رزین سبک و …  برای پر کردن بریدگی‌ها و شکاف‌های کوچک بین لایه‌های چاپ استفاده می‌شود. معمولا به عنوان اولین مرحله و قبل از سنباده زدن یا سایر روش‌های افزایشی کاربرد دارد. ابتدا این مواد را به سادگی روی قطعه پخش، سپس آن را با سنباده صاف می‌کنند. پرکننده‌های قوی‌تر، مواد رزینی هستند که با دو روش مخلوط شدن با سخت‌کننده و اشعه فرابنفش مورد استفاده قرار می‌گیرند.

 

 

 

Priming & Painting| رنگ‌آمیزی

پرایمینگ تکنیکی‌ست که برای آماده‌سازی سطح برای رنگ‌آمیزی از آن استفاده می‌کنند. البته قبل از استفاده از پرایمر بهتر است قطعه‌ی خود را ابتدا با استفاده از سنباده ضعیف، سپس با سنباده متوسط صاف نموده و خطوط اضافی را از بین ببریم. پس از آن دو لایه پرایمر اسپری کرده و کمی فرصت می‌دهیم تا کاملا خشک شود. در نهایت با استفاده از قلم‌مو یا اسپری رنگ، قطعه‌ی پرینت سه‌بعدی شده‌ی خود را رنگ می‌کنیم. بهتر است رنگ آمیزی در فضای باز با تهویه مناسب انجام شود تا از تنفس بخارات ناخواسته جلوگیری گردد.

 

 

 

 

نقاط قوت

+ موجب بهبود ظاهری قطعه می‌شود.

+ سطح صافی را فراهم می‌کند. 

+ روی تمام مواد FDM کار می‌کند.

نقاط ضعف

ـ نسبتا زمانبر است.

ـ به لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه نیست.

ـ انجام آن به مهارت نیاز دارد.

 

Brush Coating| پوشش با برس

ساده ترین روش برای صاف کردن قطعات پرینت سه‌بعدی کوچک است. برای این نوع پوشش‌ از موادی مانند رنگ، لاک و رزین استفاده می‌شود. رزین‌های مورد استفاده در این روش شامل رزین‌های لمینت برای سطوح نازک، رزین‌‌های ریخته گری برای حجم بزرگ، رزین‌های پخت سریع و آهسته و رزین‌های دارای آلومینیوم برای بهبود عملکرد و مقاومت در برابر دما و اشعه ماورا بنفش است.

 

 

Spray Coating| پوشش با اسپری

این روش قابل استفاده در صنایع و در مقیاس بزرگ است. در این صورت لازم است از یک بازوی رباتیک مجهز به سر ابزار پاشش که قادر است طیف گسترده ای از مواد را روی یک قطعه پرینت سه‌بعدی اعمال کند استفاده شود. استفاده از این بازوی رباتیک زمان پردازش را سرعت می‌بخشد. پوشش با اسپری گزینه‌ی مناسبی برای پوشش قطعات بزرگ به جای سایر روش‌های افزودنی‌ست.

 

 

Foiling| فویل کردن

در فویلینگ یا بسته‌بندی وینیل از یک فویل چسبناک ساخته شده از فلزات سبک یا پلاستیک استفاده می‌شود. این روش اغلب قبل از پرایمینگ انجام می‌گیرد و برای قطعات دارای هندسه‌ ساده آسان است اما برای اشکال پیچیده تقریبا دشوار به نظر می‌رسد. فویل‌های چسبی در طرح‌ها، رنگ‌ها و الگوهای سفارشی مورد استفاده قرار می‌گیرند. فویلینگ را می‌توان با دست انجام داد، فقط باید اطمینان حاصل کرد از اینکه هیچ گونه حبابی بر جای نماند. استفاده از تفنگ‌های حرارتی در این مرحله می‌تواند مفید واقع شود. 

 

  

Dip Coating| غوطه‌ور شدن 

این روش در مقیاس بزرگ برای محصولات صنعتی مورد استفاده قرار می‌گیرد. برای اعمال طرح‌های گرافیکی چاپ شده بر روی اجسام مناسب است. روش کار به این صورت است که ابتدا یک ظرف بزرگ را پر از آب داغ نموده، لایه پشتی کاغذ را برداشته تا فقط PVA شفاف با گرافیک چاپ شده باقی بماند. سپس با دقت آن را در آب قرار می‌دهیم و منتظر می مانیم تا PVA در آب حل شود و گرافیک به خودی خود شناور شود. بعد از آن قطعه را به آرامی با زاویه‌ی ۴۵ درون ظرف برده پس از غوطه ور شدن کامل قطعه، آن را از ظرف بیرون می‌آوریم. 

 

 

نقاط قوت

+ دقت ابعادی حفظ می‌شود.

+ آزادی کامل در طراحی وجود دارد.

+ روی تمام مواد کار می‌کند.

نقاط ضعف

_ انتقال با کاغذ ممکن است گران باشد.

_ در برابر خراش یا سایر آسیب‌های سطحی مقاوم نیست.   

 

این فرآیند در ۵ مرحله صورت می‌گیرد:

غوطه‌وری: قطعه‌ی مورد نظر در محفظه‌ای حاوی مواد رنگی یا رزین و … غوطه‌ور و پس از مدتی از آن خارج می‌کنیم تا مواد رنگی به طور کامل در سطح قطعه توزیع شود.

راه اندازی: قطعه برای مدت زمان مشخصی در زیر آب می‌ماند.

رسوبگذاری: لایه‌ی نازکی از مواد روی قطعه با سرعت ثابتی رسوبگذاری می‌شود.

زهکشی: مواد اضافی از سطح قطعه دوباره به داخل محفظه می‌ریزد.

تبخیر:حلال از روی قطعه تبخیر می‌شود و یک لایه جامد باقی می ماند.

 

Metal plating| آبکاری

آبکاری فرایندی است که طی آن پوشش فلزی به سایر فلزات یا قطعات با سطح رسانا اضافه می‌شود. در عمل ممکن است کمی پیچیده به نظر برسد اما به طرز قابل توجهی ظاهر قطعه را بهبود می‌بخشد. دو ابزار اصلی این تکنیک، منبع انرژی و الکترولیت است. الکترولیت مخلوطی از نمک فلزی، اسید و آب است. برای شروع واکنش به یک آند به عنوان قطب مثبت (که در اینجا فلزی است که به عنوان پوشش استفاده می‌کنیم) و کاتد به عنوان قطب منفی( که در اینجا بخشی است که قرار است آبکاری شود) نیاز داریم. در این مرحله‌ی بعد این آند و کاتد را در الکترولیت قرار می‌دهیم. نمک موجود در الکترولیت نیز حاوی کاتیون و آنیون است که با روشن شدن منبع تغذیه و برقراری جریان الکتریکی، آنیون‌ها به سمت آند و کاتیون‌‌ها به سمت کاتد حرکت می‌کنند و به این ترتیب قطعه‌ی مورد نظر پوشانده می‌شود.

رایج‌ترین فلز مورد استفاده در این روش مس و نیکل است اما می‌توان آن را با موادی مثل برنج، نقره، طلا و کروم هم انجام داد. از آنجا که قطعات پلاستیکی، نارسانا هستند قبل از اقدام به آبکاری باید آنها را به درستی سنباده کشید و رنگ رسانا را اعمال کرد.

 

 

نقاط قوت

+ قطعات دارای استحکام بیشتری هستند.

+ اگر به درستی انجام شود دقت ابعاد به خطر نمی‌افتد.

+ زیبایی بصری قطعه تا حدود زیادی افزایش می‌یابد.

نقاط ضعف

_ نیازمند دانش و مهارت است.

_ اگر از تجهیزات ایمنی مثل دستکش و عینک استفاده نشود، خطر آفرین است.

 

Powder coating| پوشش با پودر

در این روش قطعه‌ی گرم شده درون ابری از پلاستیک پودری می‌چرخد. برخورد پودر به قسمت گرم شده حین چرخش موجب ذوب آن می‌شود، اگرچه سطح در نهایت صاف و براق نیست و مات به نظر می‌رسد اما در نهایت یک پوشش خوب روی قطعه ایجاد می‌شود. پرداخت حفره‌‌ها با این روش کمی دشوار است. جهت پوشش پودری قطعات فلزی دمایی تا حدود۲۰۰ درجه سانتی گراد را تحمل می‌کنند اما مواد پلاستیکی مقاومت دمایی پایین‌تری دارند.

 

 

Epoxy coating| پوشش اپوکسی

استفاده از پوشش اپوکسی به عنوان یک روش پرداخت ضمن استحکام قطعات چاپ شده، قسمت‌های متخلخل چاپ را می‌بندد و به عنوان یک لایه محافظ عمل می‌کند. پوشش اپوکسی از دو ماده‌ی شیمیایی رزین اپوکسی و سخت‌کننده تشکیل شده است. جهت کسب نتیجه‌ی بهتر این دو ماده باید با نسبت درستی ترکیب شوند. در غیر این صورت هرگز خشک نمی‌شود. ابتدا یک لایه از ترکیب را روی قطعه اعمال نموده، پس از آن اجازه می‌دهیم تا کاملا خشک شود پس از آن قطعه را سنباده کشیده و لایه‌ی دوم ترکیب را اعمال می‌کنیم.

XTC-3D ، یک پوشش اپوکسی مخصوص چاپ سه‌بعدی است.

 

 

نقاط قوت

+ استحکام را بالا می برد.

+یک لایه محافظ و بادوام اضافه می‌کند.

نقاط ضعف

ـ خطوط لایه به طور کامل از بین نخواهد رفت.

 

Smoothing| صاف کردن

یکی از تکنیک‌های محبوب پرداخت بویژه برای چاپ‌های ‌ABS، صاف کردن است. در این روش استون را در یک ظرف شیشه‌ای ریخته سپس قطعات چاپ شده را روی پلتفرمی در بالای استون قرار می‌دهیم. درب ظرف را بسته و با ایجاد سوراخ روی آن اجازه می‌دهیم تا بخار بتواند لایه‌ی بیرونی قطعات را ذوب کند و از ظرف خارج شود. روش دیگر این است که قطعه‌ی مورد نظر را با قلموی آغشته به استون تیمار کنیم (هشدار: استون یک ماه‌ی قابل اشتعال است و می‌تواند منفجر شود و حتی استنشاق آن نیز مضر بوده و می‌توان اثراتی سوئی برا جای بگذارد). 

در مورد چاپ‌هایی که از PLA  به عنوان فیلامنت استفاده می‌کنند نمی‌توان از استون استفاده کرد زیرا توانایی ذوب آنها را ندارد و حتی ممکن است بافت قطعه تخریب شود. از این رو آن را با مواد شیمیایی چون THF، MEK صاف می‌نماییم. هر چند نتایج حاصل  به خوبی صاف نمودن با استون نخواهد بود.

چنانچه چندین نمونه چاپ با PVA دارید می‌توانید از ایزوپروپیل الکل برای صاف نمودن استفاده کنید.

 

 

نقاط قوت

+ سطح صاف و براقی تولید می‌کند.

+ به لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه است.

نقاط ضعف

ـ فقط برای چاپ با ABS مناسب است.

ـ دقت ابعادی را به خطر می‌اندازد.

ـ خطر تاب برداشتن برای چاپگرهای بزرگتر دارد.

 

Welding| جوشکاری

اگر قصد دارید برای پرینت سه‌بعدی از ABS استفاده کنید و حجم ساخت چاپگر سه‌بعدی شما خیلی کم است، جوشکاری راه حل بسیار مناسبی است. در چاپ سه‌بعدی FDM، جوشکاری به اتصال قطعات ساخته شده از ABS با استون اشاره دارد. از آنجایی که استون قدرت ذوب ABS را دارد می‌توان از جوش برای اتصال این دو قطعه بهم استفاده کرد. به این صورت که کمی استون را روی قطعه قرار می‌دهیم و اجازه می‌دهیم تا ذوب صورت گیرد سپس قسمت دیگر را به لبه‌ی ذوب شده وصل می‌کنیم تا فرآیند جوش تکمیل شود.

 

 

 

نقاط قوت

+ قویتر از سایر روش‌های اتصال است

+ به لحاظ اقتصادی مقرون به صرفه است.

+ به سطح مهارت پایین نیاز دارد.

نقاط منفی

ـ استفاده‌ی بیش از حد از استون، موجب تخریب قطعه می‌شود.

ـ فقط ABS را می‌توان با استون جوش داد.

 

Gluing| چسباندن

اگرچه جوشکاری یک روش عالی برای ادغام چندین قطعه است ولی تنها برای قطعات ساخته شده با ABS کاربرد دارد. استفاده از PLA و PETG نمونه‌هایی از موادی هستند که به راحتی می‌توان آنها را با استفاده از مواد چسبنده‌ای مانند Super Glu یا 3d Gloop بهم چسباند.

 

 

 

 

 

 

 

نقاط قوت

+ طیف مواد مورد استفاده گسترده‌تر است.

+ مقرون به صرفه است.

+ زمانبر نیست. 

نقاط منفی

ـ به اندازه جوشکاری قوی نیست بنابراین قطعات در نقطه‌ی چسبندگی ضعیف هستند.

ـ امکان آلودگی وجود دارد.

 

تغییر خواص مواد و انواع روش‌های آن 

طی این روش قطعات صاف‌تر و قوی‌تری با عملیات حرارتی و شیمیایی به دست می‌آید.

Local Melting| ذوب موضعی

یک راه آسان برای کاهش خراش‌های سطحی از آسیب و حذف ساپورت است. سطوح خشن در چاپ سه‌بعدی، رنگی تیره دارد. که در این روش با استفاده از یک تفنگ حراتی به فاصله‌ی ۱۰ تا ۲۰ سانتیمتری از قطعه‌ی مورد نظر، طی چند ثانیه قطعه‌ ذوب می‌شود و کیفیت مانند چاپ اصلی به نظر می‌رسد. استفاده از این روش برای صاف کردن سطح کل قطعه توصیه نمی‌شود و همچنین برای خراش‌های عمیق مناسب نیست.

 

 

Annealing| بازپخت

انیلینگ فرایند گرم کردن چاپ برای سازماندهی مجدد ساختار مولکولی که ضمن مستحکم‌تر شدن قطعات، میزان  انحراف آنها را کاهش می‌دهد. قطعات سه‌بعدی که تیمار نشدند دارای ساختار سازمان‌دهی نشده و ضعیفی هستند که با بالا رفتن دما تا زیر نقطه‌ی ذوب، یک ساختار نیمه کریستالی خواهند داشت.

 

 

Vapor smoothing| صاف کردن با بخار

یک فرایند شیمیایی‌ست که طی آن قطعات پرینت سه‌بعدی شده در یک محفظه‌ی بسته در معرض حلال‌های بخار شده قرار می‌گیرند. این حلال باید مطابق با مواد چاپ سه‌بعدی انتخاب شود. حلال ابتدا سطح قطعه را حل می‌کند و کشش سطحی آن موجب توزیع مجدد مواد محلول روی آن می‌شود در نتیجه‌ی این روند پوشش یکنواختی ایجاد می‌شود. برخلاف غوطه‌وری شیمیایی در این روش هیچ ماده‌ای از قطعه جدا نمی‌شود. حلال‌های بکار رفته معمولا قابل اشتعال و احتراق هستند از این رو انجام آن افراد متخصص و دارای مهارت بالا می‌طلبد.

انواع دستگاه‌های صاف‌کننده بخار در دسترس هستند که با انواع حلال‌های مناسب برای چاپ سه‌بعدی کار می‌کنند. استفاده از این دستگاه‌ها بسیار ایمن است اما به دلیل ابعاد محدودی که دارند فقط برای تیمار قطعات کوچک مناسبند.

 

 

---

✅پرسش‌های متداول پیرامون فرایند پرداخت پرینت سه‌بعدی✅

 

✅ پرداخت پرینت سه‌بعدی چیست؟

✔ فرآیند پرداخت پس از چاپ سه‌بعدی برای بهبود خواص سطحی چاپ، ارائه‌ی عملکرد مکانیکی بهتر و ظاهر زیباتر مورد استفاده قرار می‌گیرد. با بهبود این ویژگی‌های اساسی، دامنه و کاربرد پرینت سه‌بعدی در تمام صنایع گسترش می‌یابد. به طور کلی ۳ نوع تکنیک برای پرداخت چاپ‌های مبتنی بر FDM وجود دارد. که شامل پرداخت کاهشی، پرداخت افزایشی و تغییر خواص مواد است.

✅ پرداخت پرینت‌های سه‌بعدی PLA با چه روش‌هایی صورت می‌گیرد؟

✔ حذف ساپورت، سنباده زدن و رنگ‌آمیزی از جمله روش‌های پرداخت پرینت‌ سه‌بعدی PLA است.

✅ مهم‌ترین مرحله در فرآیند پرداخت FDM چیست؟

✔ برداشتن قطعه از بستر چاپ و برداشتن سازه‌‌های نگهدارنده ۲ مرحله‌ی اساسی در فرایند پرداخت FDM است.

✅ انواع روش‌های پرداخت پرینت سه‌بعدی FDM چیست؟

✔ حذف ساپورت، صاف کردن چاپ، پر کردن فضای خالی و رنگ‌آمیزی

✅ آیا استون گزینه‌ی مناسبی برای پرداخت فیلامنت PLA است؟

✔ PLA به استون واکنش نشان نمی‌دهد. از این رو پرینت‌های سه‌بعدی ساخته شده با PLA را نمی‌توان به این روش صاف کرد.